15 Mayıs 1919’da İzmir’in Yunanlarca işgali, Anadolu’daki Türk-İslam nüfusa bundan sonra olacaklar konusunda en net mesajı verdi: İmparatorluk bitmişti ve şimdiye dek bırakılan terk edilen topraklar, saldırganı durdurmaya yetmemişti. 

Serez, Üsküp, Saraybosna, Durres kentleri Manisa Kars, Bağdat, Şam kadar vatan toprağı idi. 10 yıldan biraz uzun zamanda en verimli, en bereketli Balkanlar, Mezopotamya, Hicaz, Arabistan, Filistin, Suriye, Kafkasya, Musul-Kerkük kaybedilmiş, imparatorluğun liman kentleri gasp edilmişti. Anadolu’dan başka gidecek yer kalmamıştı.  

Saldırgan ilerlemeyi sürdürüyordu. Bu kez Türk-İslam nüfusu tek hedefti. İstanbul, stratejik Boğazlarla birlikte kopartılacaktı, Türk’e Anadolu’da da hayat hakkı yoktu. Devlet ve Payitaht düşman süngüsü altında, toprak azınlıkların hakimiyetinde ve nüfus, esaretin gölgesinde olacaktı. Ancak Anadolu’yu da parçalara ayırıp işgal ettikten ve Türk varlığını sildikten sonra duracaklardı. O zaman da geriye bir şey kalmıyordu. Türk’ün tarih sahnesinden silinmesi ve 1071’den beri son 850 yılın intikamının alınması hedeflenmişti. Proje ‘Türklerin Avrupa’dan atılması’ projesiydi. Avrupa’nın sınırlarını da Boğazları kopartmak için Bursa’nın doğusuna uzatıyorlardı. 

Milli Mücadele bu gaddarca koşullarda ve gerçek bir isyan olarak başladı: Haksızlığa, adaletsizliğe karşı kutsal bir isyan. 19 Mayıs 1919, karanlık ve umutsuz bir ortamda, başarı garantisi olmayan bir büyük ve kahramanca mücadelenin başlangıcıdır. 

‘İzmir’in İşgali’ denen tecavüz, aslında Çanakkale - Dinar-Afyon, Kalkan-Antalya ile çevreli bütün Ege Bölgesinin Yunanistanca ilhakı için girişilmiş kin nefret ve gaddarlık harekatıdır. “Yunan askeri İzmir’e çıktı” ifadesi, işgalin korkunçluğunu hafifletir. İşgal, Haçlı saldırısını aratmayan bir etnik temizlik operasyonudur. Etnik temizlik sonrası Ege Yunanistan’a bağlanacaktır. Zaman, bu hayalleri gömmemiştir. Günümüzde bu hayaller zaman zaman su yüzüne çıkar.

Milli Mücadele, imparatorluğu işgale uğrayıp, son kalan toprağı da parçalanan ve yok edilme noktasına gelen Türklüğün can havliyle son çırpınışının destanıdır. Milli Mücadele tümüyle meşru, haklı bir savunma hareketidir. Düşmanın İzmir’de denize dökülmesi, İstanbul’u sessizce terk etmesi, en asgarinin başarısıdır. Bu başarılarla hakkın yerine geldiği, adaletin sağlandığı da tartışmalıdır. Yunanın Anadolu’daki etnik temizliği unutturulmuş, İzmir Yangını en sefil biçimde algı operasyonlarına konu edilmiştir. Bu, saldırganın şımarık cüretinden başka bir şey değildir. 

O yüzden mesela Misakı Milli’yi unutmamak gerekiyor. Misakı Milli bile en asgarinin hukukudur. Milli Mücadele, işgalcinin o zaman mümkün olan en asgari sınırların dışına kovulmasıdır. Sadece ve sadece savunmadır. Ceza ve adalet, savunmanın ötesinde başlar. 

Ve zaten senin olanı büyük fedakârlıkla savunmanın ve o başarıyla yetinmenin adalet olmadığını en iyi Yunanistan bilmektedir. O yüzden 2. Dünya Savaşı tazminatı olarak Almanya’dan 300 milyar euro isteme cüretinde bulunmaktadır. Yani ekonomi büyüklüğünün 1.5 katını istemektedir. Yunanistan, Anadolu işgalinin tazminatını ödemiş midir? Ve neden İspanya 1715’te ‘kaybettiği’ Cebelitarık’ı hala İngiltere’den istemektedir? 

Bardağı taşıran son damla