Hakem Çoban, Çalımbay ve vicdan!

Vicdan kişinin kendini sorgulayıp, yargılamasıdır. Bir dostumun çok beğendiğim bir başka tanımlaması var: 

"İnsan aklının, eylemlerine verdiği beraat kararıdır!" der.

Kasımpaşa-Rizespor maçının hakemi Deniz Çoban artık giderek yokluğuna inanmaya başladığımız bu kavramı gündemimize getirdi.

Aklı ile eylemlerini değerlendirdi ve onları aklamadı.

Çoban daha da öteye geçti:

Vardığı sonucu toplum ile paylaştı.

Ona bir birey olarak teşekkürlerimi sunuyorum.

Hemen hakemin hatalı kararlarından olumsuz etkilenen Kasımpaşa'nın Teknik Direktörü Rıza Çalımbay kardeşime de teşekkürler sunuyorum.

Deniz Çoban'ın vicdanını rahatsız eden yanlış kararından zarar görmüş biri olarak, tuttu onu sıcağı sıcağına teselli etti!

Çoban'ın hatasını kabullenmesi ve bunu açıkça dile getirmesi bir erdemlilik gösterisidir. O bunu kendine bir prim olsun diye de yapmadı. Gerekli olduğuna inanarak yaptı.

Bunun için daha değerli.

Bu örnekten çıkarak başkalarına da rastlar mıyız? Pek sanmam. Çünkü toplum bilinci oldukça kirlendi.

Hatalı hakem kararlarını izlerken bazen çok bozulurum.

Hataları bir yorumcu olarak dile getirir, kaleme alırken öfkelendiğim olur.

Ve kendime sorarım, "Acaba o hakem gece rahat uyumuş mudur?" diye!

Sanırım kimileri uyuyamıyor.

Ama bunu biz bilmiyoruz.

Bilmemizde yarar var mı?

Var... Ama? Ya sonra?

Her hakem, ya da onlar adına MHK açıklamalar yapsa - ki bir ara yaptılar -nereye varırız? Bunu genel olarak yanıtlamamak, ülkemiz değerlendirme ortalamasına göre ele almak gerekir.

Öfke ile kararlar veren bir ulus olarak ne kadar doğru yere varabiliriz?

***

Musa Çağıran'ın yaptığına bakın!

Osmanlı-Trabzonspor maçında tuttu rakibine faul yaptı, hakem çaldı, atışı yaptıracak. Musa gitti olmadık şeyler söyledi hakeme ve hakem sarı kartını çekmek zorunda kaldı. Bu kez o karta sinirlendi hakeme kafa atmaya kalkıştı! Ve hakem o zaman kırmızı kartını çekti... Hakemin her yaptığı doğruydu ve bunları yapmaya onu Musa zorlamıştı!

Musa ancak hakem kırmızı için davranınca uyandı. Ellerini tutmaya kalkıştı. Önünde diz çöktü!

Ama iş işten geçmişti.

Bir öfkeye mahkûm etti her şeyi...

Ve artık biliyordur... Futbol öfkelerle oynanmaz... İnsan kendini öfkelere mahkûm etmemelidir.