Zilhicce, yani Zülhacce ayındayız, adı üzerinde Hacc ayı... "Allah tarafından kabul edilmiş Haccın karşılığı ancak cennettir" Sevgili peygamberimiz (sav)... Hacc, Allah için çıkılan çok özel bir yolculuktur, belki tüm Hacılar aynı niyetle çıkıyorlar yollara, ama herkesin özde hikayesi diğerinden bambaşka. Sanki birer menkıbe güzelliğinde bu yola çıkış hikayeleri...
Beytullah'da tanışmıştım S. Hanım mesela; genç yaşta dul kalmıştı, oğlunu kendi başına büyütmüştü, hasta babasıyla birlikte yaşıyordu, yazları tarlalarda domates, şeftali toplayarak gündelikçilik ediyor, güz geldiğindeyse belediyenin bir lavabosunda temizlik işleri yapıyordu. Kuruş kuruş parasını bir karınca gibi biriktirerek gelmişti Hacca. Elinde bir günlük, gittiği ziyaretleri tek tek not alıyordu, "okuyamadım ama okumayı çok seviyorum' diyordu. "Kimisi parasıyla, gücüyle gelir, kimisi de benim gibi gözyaşıyla gelir' diyordu. Böyle dediğine bakmayın, bir bayram çocuğu gibi neşeliydi sevinçten ağlıyordu, her adımında Allah'a hamdediyordu... Onun Haccını gökler tartsın, öyle güzel, öyle garip bir hanımdı...
O Hacc ziyaretimde, Haccın bir yürüyüşler silsilesi olduğunu fark etmiştim. Tavaf'ta, Allah Teala'nın "Evim' dediği Beytullah'ın etrafında yürüyerek dönüyorduk... Sa'y'de Safa ve Merve Tepeleri arasında yedi kere yürüyorduk, aşağı yukarı 3,5 km. olan bu yürüyüşte, Kabe'nin kurucu annesi olan Hz. Hacer'e doğru yürüyorduk aslında... Mekke şehirlerin annesidir, Mekke'yi kuran da bir annedir. Selam olsun ona, onun yürüdüğü yoldan yürümeden Hacı olunamıyor, Hacı olmak bir annenin yolundan geçiyor. Sonra Arafat'ta, Mina'da, Müzelife'de hep uzun yürüyüşler içeresinde devam ediyordu Hacc ibadeti... Oradan oraya dökülen bir nehrin kolları gibi, Hacılar da bir vadiden bir vadiye, akıp yürüyorlardı... Allah'a yakınlaşma yürüyüşüydü hepsi de.
Hacc'a giderken, ev halkı ve komşularıyla vedalaşıp helalleştikten sonra, insan sanki ahirete doğru yola çıkmış gibi oluyor. Her şey ve herkes ardınızda kalıyor. Ve derken, bin bir macerası ile büyük bir gerçekleştirme temsilinin içinde buluyor insan kendisini... Bir kere herkes ihrama giriyor. Günlük hayatta kravatlı, ceketli gördüğümüz erkeklerin, yalınayak ve beyaz ihramlar içine bürünüşleri, her zaman çok sarsıcı gelmiştir bana... Erkekleri ağlarken görmek, hıçkırıklarına tanık olmak, tavaf esnasında Kabe'nin kapısına tutunmuş epey uzunca boylu bir Afrikalı kardeşimizi, oradan koparmak istemişlerdi de, kimsenin gücü onu oradan uzaklaştırmaya yetmeyince onu orada bırakmışlardı, o kardeşimizin hıçkırıkları, duası, bir manyetik alan gibi beni sanki Kabe'nin duvarlarına çekiyordu. Evet, Kabe'nin etrafında tavaf edenlerin içinde, kalbi mıknatıslı olanlara rastlarsınız, sessizce küçük adımlarla tavaf eden iki kız kardeş veya belleri bükük ihtiyarların gayretle getirdikleri tekbirlerin arasına karışmak veya bir yağmur iniltisi halinde sessizce Kuran okuyan kadınların arasına girmek yahut dilini bilmediğin ama gönlünü Müslüman olarak elbette bildiğin insanlarla oturup kalkmak, her birisi de mucizevidir, orada gördüğünüz her şey nadir, müstesna bir çiçek kadar zariftir. Herkes birbirine o keskin sıcağın altında, serin zemzem suyu ikram eder... Bu, dünyanın en güzel hediyesidir ve o serin suyu yudumladığınızda, tadını sonsuza kadar unutamayacağınızı bilirsiniz, Zemzem'in bir ucu cennettedir çünkü... Çölün altında kaynayan bir denizdir o, sonsuzluk kevseridir...
İhramdayken, insanlarla kavga veya münakaşa edemezsiniz, otları çiğneyip, çiçek kopartamazsınız, bir kelebeğe yanlışlıkla çarptığınızda, yere cansız düşmüşse, hemen Allah'tan özür dileyip, kurban bağışlamanız gerekecektir mesela, sivrisineğe bile vurmak yasaktır, dalından kopmak üzere olan bir yaprak görseniz, koşup, onu dalına bağladığınızda, belki de cennette bana gölgelik olur diye bir umut kaplayacaktır içinizi. İhram alçakgönüllülüktür. Edeptir. Doğallığınıza, fıtratınıza yolculuktur. Herhangi bir koku sürünemezsiniz, esanslı sabun bile fazlalıktır o sadelik emrinde. Gündelik tutkularınızla, alışkanlıklarınızla yüzleşirsiniz. Kıyafetiniz giderek kefene benzer. İhram, bizi toprağa yaklaştıran bir temrindir...
Hacc kadar ahiretle içli dışlı başka ibadet olur mu? Dünyadaki hiçbir şeyi kendi zatı ile ilişkilendirerek anlatmayan Yüce Allah, bu taştan yapıya "Evim' demiştir. Ve O'nun bu hitabıyla, o sadelerin sadesi taş yapı, mübarek hale gelerek, kutsanmıştır. Mü'minlerin kalbine o taş yapının sevgisi verilmiştir. Orası Ev'dir, Sevgili'nin Evi der arifler. İşte Hacılar da o mübarek Ev'in etrafında bir çocuk safiyeti, heyecanı, coşkusuyla döner dururlar. "Buyur Allah'ım, buyur, emrine icabet ederek geldim' derken, sanki Ev'ini arayan kimsesiz çocuklar gibi koşuşurlar.
Hacc, eve dönüş hikayemizdir. Buluşma, hasretin sona erişi, vuslat, kavuşma demektir Ev... Ve siz tavaf ederken; "dünyanın bütün yollarını buraya varmak için yürümüşüm meğer' dersiniz. Sonra o uğultu denizinin içinde siz de dualara karışır, akar gidersiniz. Kâinatta yürümeyen ve dönmeyen ne var ki? Gezegenler, yıldızlar, galaksiler, sonra bulutlar, kuşlar, denizler ve insanlar... Yürürler, gelirler, giderler ve dönerler...
Şükredelim ki yeryüzünde, bize Cennet'teki ilk evimizi hatırlatan bu büyük işaret var. Kabe, yani Beytullah, cennetin en büyük işaretlerinden. Unutkanlığımız Hacc'da son buluyor bu yüzden, Hacc, en güzel bir uyanıştır. Ölmeden evvel uyanış. Bu yüzden orada her vakit aslında seher vakti gibidir, uzun gecelerden sonra, ümmetin uyanışının, muhabbete, omuz omuzalığa, birliğe, kardeşliğe, tevhide uyanışıdır.
