Değnekle değil, yürekle oynadılar

A milli takımımız sağlam ayaklarıyla yerlerde sürünürken; hepsi tek ayaklı Ampute milli takımımız, Avrupa şampiyonu... Koltuk altındaki değneklerle mücadele etmenin ne demek olduğunu, ancak o çileyi çekenler bilir... Öylesine hırsla/coşkuyla/inanmışlıkla oynadılar ki; o  sahneye tanık olanlar, gözyaşlarını tutamadı.

Dahası...Tribünlerin tıka-basa dolu olması ve müthiş bir coşku atmosferi yaratılması, görülecek şeydi. Açıkçası, maç öncesinde bu kadar yoğun ilgi gösterileceğini hiç hesaba katmamıştım. Hatta “3-5 bin seyirci  gelse ne güzel olur” diye düşünmüştüm. Stad full doldu... İnanılmaz/unutulmaz/harika bir geceydi.

***

Maç ilk yarıda çok daha hareketliydi ve takımımızın net üstünlüğü  vardı. İki takımın sonradan daha denkleşen mücadelesi, son anlara kadar sürdü. Değnekler hareket sağlasın diye kullanılıyor belki ama, futbol oynamayı da zorlaştırıyor açıkçası... Buna rağmen çok dinamik, renkli, zevkli ve bir an olsun durmayan bir mücadele vardı.

Kendilerini sağlam zannedenler, A milli takım düzeyinde İngilizleri hiç yenememişken; Ampute milli takımımızın o İngilizleri yenip şampiyon olması, ayrı bir anlam taşıyor.

Seyirciler, A milli takım futbolcularında görmediği hırs, yüksek motivasyon ve kazanma azmine tanık olunca; İzlanda şokunu ve acısını bir nebze unuttu. Hatta “Keşke onlar da ampute takımımız gibi böyle yürekleriyle oynasaydı” diye iç geçirdiler.

Tüm rakiplerini eze eze, İngiltere’ye de iki atıp şampiyon olanları kutluyor; A milli takımımızın da onlardan örnek/ders/ilham almasını bekliyoruz.