Sözde özgürlerin cehennemi

Bu hafta vizyona giren ‘Gerçeğin İki Yüzü-The Last Face’, Batı medeniyetinin bütün iki yüzlülüğünün sergilendiği bir film. ABD’li eski köleler tarafından kurulan Liberya’da yaşanan kıyımın ortasında iki Avrupalı doktorun aşkını seyredeceğiz.

Bazen öyle filmler çıkıyor ki, bütün dünyanın çirkinliğine rağmen kendimi sakladığım sanal dünyamı yıkıp geçiyor. Sinemayla uyuşturduğum iç dünyamı acı gerçeklere çekip, elimdekinin çirkinliğini bana hatırlatıyor. İşte bu hafta vizyona giren ‘Gerçeğin İki Yüzü’ o yapımlardan. Film uluslararası bir yardım organizasyonunun direktörü olan Dr. Wren Petersen ve gönüllü doktor Dr. Miguel Michaeluel arasındaki aşkı anlatıyor. Savaş yıkıntıları arasındaki Liberya’da, onları çevreleyen çatışmanın en iyi nasıl çözülebileceği üzerine ortak bir tutkuyla savaşan Miguel ve Wren, ilişkilerini zor koşullarda canlı tutmanın bir yolunu bulmalıdır. Sanki onların bu macerası bütün dramı oluşturan Batı medeniyetinin günahlarını affettirecek. Benim asıl canımı sıkan Batı dünyasının muhalif isimlerinin bu ayıba ortak olması. Nasıl Sean Penn veya bir kaç muhalif ismin üretimlerinin arkasına saklanıp vicdanlarını rahatlatıyorlarsa biz de farklı durumda değiliz. Batı medeniyetinin kendinden olmayanlara hatta kendinden olup zayıf düşenlere yaptığı eziyetlerden, katliamlardan bıktım. Artık geçmişi irdelemeyip gelecek için umut beslemek kendimize yapacağımız en büyük hainlik. Geçmiş ancak hesaplaşılırsa geride kalır, üstüne bir örtü örtüp hiçbir şey olmamış gibi yola devam ederseniz, yeni sömürülerin, katliamların yolunu açarsınız. Bu haftanın filmi ‘Gerçeğin İki Yüzü’ kesinlikle bizler için yazılması ve düşünülmesi gereken bir coğrafyada geçiyor. Batı Afrika ülkesi Liberya her zaman katliamlarla vahşetle anılan bir ülke. Afrika’nın neredeyse bütünü aynı halde ama Liberya’nın bir özelliği var. Bu ülke Amerikan emperyalizminin kreatiflikte kendi sınırlarını aşıp eski kölelerini geri gönderdiği ve kurdurduğu bir cumhuriyet. ABD’de ekonomi tarımdan sanayiye geçince tarlalarda çalışan milyonlarca siyahi köleyi Afrika’da kuracakları bir ülkeye göndermeye karar verirler. Hıristiyan kilisesi de bunu destekler çünkü o güne kadar Batı Afrika’daki Hıristiyan propagandası istenilen etkiyi göstermemiştir. Böylece dönüştürülmüş kölelerin çocukları sayesinde orada Hıristiyanlık sağlam bir kale bulacaktır. Bu ülkenin adına da Liberya derler yani özgürlük. Başkentine dönemin ABD başkanı olan Monroe’ya ithafen, Monrovia derler. Buraya gönderilen siyahi Amerikalılar yerlileri kendilerinden daha aşağı bir ırk olarak kabul eder, bu ülkenin vatandaşı bile saymazlar. Hatta ABD’li Liberyalılar yerlileri işçi olarak başka ülkelere kiralarlar. Yani dedeleri köle olanlar renkleri siyah olsa da ruhları beyazlaşmış ve emperyalizmin en önde gelenleri olmuştur. Daha sonra kauçuk, kahve ve petrol gibi madenlerin önem kazanması Liberya ve komşuları Gine ve Sierra Leone’nin Batılı ülkeler tarafından tekrar karıştırılmasına sebep olur. Günümüze kadar süren bir iç savaşın her üç ülkeyi de mahvettiğini görüyoruz. Liberya, çocuk askerleri, toplu tecavüzleri, farklı kabilelerin yamyamlığıyla bugüne kadar gelir. Şimdi bütün bu gerçekler ortadayken ben nasıl Charlize Theron ile Javier Bardem’in aşkından etkileneyim? Sean Penn’in muhalif kişiliği ne kadar daha gözlerimi kapatmamı sağlayabilir? Filmin adı ‘Gerçeğin İki Yüzü’ ama bu medeniyetin yüzsüzlüğü karşısında ne yazar bin yüz olsa?

 ABD, ekonomisi tarımdan sanayiye geçince elindeki köleleri Afrika’da kurduğu yeni ülkeye gönderir. Böylece o topraklarda Hıristiyanlık da sağlam kale bulacaktır. Ülkenin adına ‘özgürlük’ anlamına gelen Liberya adı konulur. 

VİZYONDAKİLER