Çocuklar kendileri için özel olan durumlarda anne babalarının yanında olmasını beklerler. Bu özel anlarda anne babalar yanlarında olursa olumlu anılar oluşurken; anne baba yanlarında olmazsa psikolojik travma yaşayabilirler. Size bugün hem olumlu hem de travmatik anı örnekleri vereceğim. Önce olumlu örneklerden başlayayım. 

“6 yaşındayken anaokulu mezuniyetinde bale gösterisi yapmıştık. Gösteri için tam üç ay hazırlanmıştık. Bale gösterisinde tam en ortadaydım. Babam gösterinin olduğu gün menüsküs ameliyatı geçirmişti ama yine de annemle birlikte gelmişlerdi. Gösteri kusursuz tamamladım. Kendimi kanıtlamak beni çok iyi hissettirmişti. Sanırım bu hissi ilk hissettiğim zaman buydu. Hem de babamın ameliyattan çıkıp koltuk değnekleriyle beni izlemeye gelmesine çok sevinmiştim.” 

“Birinci sınıftaki öğretmenim ablamın da öğretmeniydi. Öğretmenim hem beni hem de ablamı çok seviyordu. Sınıfın duvarında asılı bir elma ağacı resmi vardı. Öğretmenimiz okumayı öğrenenin elmasını kırmızıya boyayacaktı. Ben sınıfın ilk öğreneni olmuştum. Öğretmenimizin elmamı boyayacağı gün ablam bana sürprizi yapıp okula gelmişti ve bana elma şeklinde tebeşir tahtası almıştı. O günü hiç unutmadım.”” 

“Okulun futbol takımındaydım. Okullar arası turnuva vardı. Final maçıydı. Babamın gelip oynayışımı seyretmesini çok istiyordum. Babam da gelmeye çalışacağını söylemişti. Maça çıkana kadar sürekli “babam geldi mi?” diye bakınıyordum. Gelemeyeceğini düşündüm. Üzülmüştüm. Tam maç başlayacaktı ki saha kenarına bir bakış daha attım. Babam bana el sallıyordu. Annem ve kardeşim de oradaydı. Çok sevindim. Maçın sonunda antrenörümüz beni tebrik etti. Bu maçta her zamankinden daha fazla mücadele ettin dedi. Ben sadece gülümsedim.” 

Çocuğunun etkinliğine katılmayan anne babalar

“Ortaokul birinci sınıftan beri orkestra üyesiyim. Şimdiye kadar 18 tane konserimiz oldu. Babam bunlardan sadece birine geldi. Babamın başarımı takdir ettiğinden bile emin değilim. Bu mesele benim içimde bir ukdedir. Babamla artık aramda duvar var.” 

“İlkokuldan beri basketbol oynarım. Hep okul takımında oldum. Hatta kulüplerin seçmelerine dahi girdim. Hayatım boyunca babam bir maçıma dahi gelmedi. Beni basketbol oynarken dahi görmemiştir. Sorsan “ne eksiğin var?” der. Baba olmanın sadece para vermek olduğunu sanıyor! (Kişinin içinde babaya öfkeli bir ergen var. Zaman zaman bedeni kontrol ederek babaya sataşıyor) 

“İlkokulda küçük bir gösteri hazırlamıştık. Benim de küçük de olsa bir rolüm vardı. Velilerinde olduğu bir ortamda gösteri yapmıştık. Annem ve ablam gelmişti. Hep babamın gelip gelmeyeceğini düşünüyordum. Gözüm bir taraftan salonda babamı arıyordum. Gelmedi. Halbuki bir gün önce geleceğine dair zorla söz almıştım. Her zamanki mazeretlerinden birini söyledi. Çok işi varmış. Halbuki babam şirketin sahibiydi, çalışan değildi. Çocuk aklımla bunu biliyordum. Babamın beni sevmediğine inandım. Sevseydi gelir diye düşünmüştüm.” 

Çocuk başarı gösterdiği ve kendisi için özel durumlara anne ve babasının eşlik etmesini ister. Bu duygu öylesine değil, oldukça güçlü bir duygudur. Bu sebeple; çocuğunuzun özel etkinliklerine katılmayı işlerinizin öncelik sırasında birinci sıraya koyun.